مزیت بزرگ کاشت حلزون شنوایی نسبت به سمعک معمولی این است که شما قادر به شنیدن صدای تکلم و گفتار به طور ظریفتر و دقیقتر هستید و این پیشرفت طبیعیتر گفتار را تسهیل میکند. کاشت حلزون بهویژه در تسهیل درک برخی از فرکانسهای خاصی از گفتار تخصص دارد و فرد همچنین قادر است بهتر بتواند گفتار خود را کنترل و نظارت کند.
هنگامیکه کودکان یک کاشت حلزون شنوایی دریافت میکنند، به مقدار زیادی ورودی از متخصص گفتاردرمانی، تیم متخصص کاشت حلزون و والدین خود نیاز دارند. برای افراد بزرگسالی که یک کاشت حلزون شنوایی دریافت میکنند، بهاحتمال زیاد آنها قبلاً مقداری توانایی شنوایی داشتهاند و از قبل مهارت گفتاری دارند، بنابراین ممکن است نیاز به هرگونه ورودی از طرف متخصصان کمتر باشد.
کاشت حلزون شنوایی چیست؟
سمعکهای عادی و معمولی، صدا را تقویت میکنند، در حالی که کاشت های حلزونی سعی در دور زدن آن قسمتهای آسیبدیده در مکانیسم شنوایی دارند و صداها را مستقیماً به سمت عصب شنوایی بکشانند. برای کاشت حلزون شنوایی، باید یک الکترود در داخل حلزون گوش، در طی یک عمل جراحی کاشته شود. کل دستگاه از چند قسمت تشکیلشده است:
- یک میکروفون که صداها را میگیرد و منتقل میکند
- پردازشگر گفتار که صداهای مربوطه و خاص را از میکروفون برمیگزیند
- یک فرستنده که صداها را به تکانههای الکتریکی تبدیل میکند
- یک گیرنده در زیر پوست که تکانهها را به آرایه الکترود (قسمتی که تا جلو و حلزون گوش کشیده میشود) منتقل میکند. این باعث میشود تا تکانههای الکتریکی به عصب شنوایی ارسال شوند.
توانبخشی ذهنی و حرکتی کودک بعد از کاشت حلزون شنوایی
پس از اتمام عمل کاشت برای کودک و ایمپلنت حلزون شروع به کار میکند، برای چندین سال باید تمام کسانی که با کودک در ارتباط هستند، با کودک کار کنند تا تواناییهای گوش دادن، گفتار و رشد زبان برای او میسر شود. چندین جنبه از رشد کودک و محیط آنها وجود دارد که باید مورد توجه قرار گیرد:
تغییر محیط ارتباطی در خانه و مدرسه
علاوه بر کمک به کودک کمشنوا در برقراری ارتباط، همه افراد اطراف کودک نیز باید نسبت به ارتباطات خود و محیط ارتباطی آگاهی بیشتری داشته باشند. ما بهعنوان ارتباط دهنده با فرزند ناشنوا، باید از تعدادی از رفتارهای خودمان آگاهی داشته باشیم، از جمله روبرو شدن با کودک کم شنوا هنگام برقراری ارتباط، واضح صحبت کردن به صورتی که بتواند حالت های لب ما را ببیند و در مواقع لزوم، استفاده از ژست، علامت یا تصویری برای کمک به درک بیشتر مطلب (با درمان شنوایی-کلامی، شما در واقع ممکن است برخی از این مراحل را پیروی نکنید، زیرا می خواهید گوش دادن و متمایز ساختن کلام را به کودک بیاموزید). ما همچنین باید به محیط فیزیکی توجه داشته باشیم و در جایی با کودک صحبت کنیم که روشنایی خوبی دارد و در جایی که صدای پس زمینه کمتری وجود دارد.
توسعه و پیشرفت زبان
کودکان کم شنوایی احتمالاً در یادگیری زبان مشکل دارند، اما کودکانی که کاشت حلزون شنوایی دریافت کردهاند باید فرصت خوبی برای همگام شدن با همسالان خود داشته باشند به شرطی که کاشت به موقع و خیلی زود انجام شده باشد و مکرراً ورودیهای زبانی از افراد دور و بر خود دریافت کنند. توجه داشته باشید كه كودكانی که توانایی شنوایی دارند، در مرحله قبل از كلامی، هنگام نگاه کردن به چیزها، از فرد بزرگسال بازخوردی مانند یک گزارش زنده میگیرند. تمرکز و حضور داشتن، نکتهای حائز اهمیت است و به کودک اجازه دهید محیط زندگی خود را کشف و کنترل کند، اما میتوانید با نشستن با کودک و صحبت کردن در مورد آنچه انجام میدهد، پیشرفت زبانی را برای او میسر کنید. به عنوان بزرگسالی که کودک کم شنوایی دارد، سعی کنید هر چه سریعتر به آنها پاسخ دهید و سعی کنید تمرکز کودکتان را دنبال کنید (همانطور که در مورد کودک قادر به شنوایی یا کودک خردسال دارید). همچنان توجه فرزندتان را به صداهایی که میتوانید بشنوید معطوف کنید.
عملگرایی، مهارتهای اجتماعی و مهارتهای مکالمه
این حیطههای ارتباطی، یادگیری استفاده از زبان را در متن، توصیف یادگیری استفاده از زبان در متن، توجه به نوبت در گفتگوها، جلب توجه، وارد گفتگو شدن، پاسخ دادن، اصلاح کردن کلام، باقی ماندن در موضوع، به اشتراک گذاشتن دانش و استنتاج، بیان احساس با حالات صورت، تماس چشمی، قرابت و صمیمیت توصیف میکنند. اینها همه مهارتهایی است که بیشتر ما در چند سال اول زندگی بهراحتی میآموزیم، اما ممکن است برای کودکانی که اختلال شنوایی دارند بهطور طبیعی تکامل نیابد. نکته مهم در اینجا این است که اجازه ندهید کودک ناشنوا یک شرکت کننده منفعل در گفتگو باشد، باید از او بخواهیم یاد بگیرد که نویت را در گفتگو رعایت کند، پاسخ دهد و اطلاعات خود را به اشتراک بگذارد. فیلمبرداری از تعامل فردی که اختلال شنوایی دارد، روش خوبی برای برجسته کردن مهارتهای خاص برای آنها است.
توسعه گفتار و ارتباط بیانی
توسعه و تکامل گفتار دارای چندین عنصر است:
- آگاهی از واجها و دانستن صوت حروف
- تلفظ آواهای گفتار
- نوای گفتار و زیروبم کردن صدا (زبان اشاره چنین چیزی ندارد، اما استفاده از حالات بیانی صورت بر معنا تأکید میکند)
- کیفیت صدا جنبه دیگری از گفتار است که گاهی اوقات برای کودکان کمشنوا مشکل ایجاد میشود. كودكان دارای اختلال شنوایی غالباً قادر به کنترل دقیق صدای خود نیستند و ممكن است با صدایی خیلی آرام یا خیلی بلند صحبت كنند. همچنین ممکن است هنگام صحبت کردن از کنترل نفس خودآگاهی نداشته باشند.
کودکانی که کاشت حلزون شنوایی دریافت میکنند، از مزایای داشتن وسیلهای برخوردار هستند که به آنها امکان میدهد راحتتر تن صدایشان را تنظیم کنند و گفتار خود را کنترل کنند. اگرچه، تعدادی از مهارتهای کلیدی در گوش دادن وجود دارد که کودک باید قبل از اینکه بتواند آواهای گفتاری را توسعه دهد، از طریق آموزش شنوایی یاد بگیرد.
چگونه میتوان با این کودکان ارتباط برقرار کرد؟
نکاتی که باید در هنگام برقراری ارتباط با فردی که ایمپلنت حلزونی شنوایی دارد، به خاطر داشته باشید:
- همیشه هنگام صحبت با آنها در سمت ایمپلنت دار فرد قرار بگیرید
- به مؤلفههای محیط پیرامون توجه داشتن باشید – مانند روشنایی، لباس، صدای پسزمینه و غیره
- از حالات چهره و ژست برای افزودن معنای کلامتان استفاده کنید
- در حین انجام فعالیتهای گوش دادنی سعی کنید به کودک اجازه ندهید تا حرف شما را لبخوانی کند و از علائم اشاره یا حرکات خودداری کند
- اگر کودک متوجه حرفتان نشد، حرف خود را تکرار و مجدداً بیان کنید
- از فرد کمشنوا درخواست کنید که حرفتان را تأیید کند.
- در مورد آنچه کودک انجام میدهد یا نگاه میکند اظهار نظر کنید، یعنی یک تمرکز مشترک داشته باشید
- کلمات را بیش از حد آرام و شمرده بیان نکنید همچنین زیر لب صحبت نکنید
- حواستان به بلندی صدا و سرعت حرف زدنتان باشد
- مطلبی را تنظیم کنید تا به فرد کم شنوا کمک کند بهتر موضوع را درک کنند
- همیشه به او پاسخ دهید و لبخندی را پاداش دهید
- توجه کودک خود را به صداهایی که میتوانید بشنوید معطوف کنید
تمرین شنوایی برای کاشت حلزون شنوایی
نقش والدین در عادت کردن و توانبخشی فرزند خود بلافاصله پس از کاشت حلزون شنوایی، از اهمیت حیاتی برخوردار است. بخش عمدهای از این روند توانبخشی را میتوان از طریق فعالیتهای گوش دادن به دست آورد. این فعالیتها میتواند در طول جلسات بازی برنامه ریزی شده یا در طول روز، درحالیکه شما کارهای روزمره مانند خرید کردن، زمان حمام کردن و غیره را انجام میدهید انجام شود. مهم است که از سطح زبان کودک خود آگاه باشید و این به سن کودک، سطح و میزان درک او و تواناییهای شنیداری او پیش از کاشت ایمپلنت حلزونی بستگی دارد. آموزش و تمرین باید در سطح مناسب شروع شود و انجام کارها را نباید بیشازحد دشوار کرد و این موارد از اهمیت حیاتی برخوردار هستند تا کودک بتواند در طی این فعالیتها، با دستیابی به موفقیتهای زیاد، انگیزه پیدا کند. توجه به این نکته نیز حائز اهمیت است که اگر کودک قبلاً از زیبان اشاره استفاده کرده است، ممکن است لازم باشد در هنگام کار بر روی ایجاد تمایز صدا و گوش دادن از آن استفاده نکنیم. شاید انجام این کار دشوار باشد، اما ما باید گوش کودک را آموزش دهیم و زبان اشاره اغلب کدهای زیادی میدهد و بنابراین کودک به جای تمرکز روی گوش دادن، به زبان اشاره تکیه میکند.
در هنگام انجام آموزش شنوایی، باید حواسمان به چه چیزی باشد
- آیا حلزون کاشته شده و تنظیم شده است (میزان صدا، باتری، تنظیم صدا و غیره)
- آیا به اندازه کافی به کودک نزدیک هستید
- آیا شما در سمت درست کودک هستید (طرفی که ایمپلنت قرار دارد)
- محیط را برای سر و صدای اضافی (نویزها) و چیزهایی که حواس کودک را پرت میکنند، بررسی کنید
- آیا کودک دچار سرماخوردگی یا عفونتی در گوش شده است (این میتواند بر توانایی شنوایی تأثیر بگذارد)
- مطمئن شوید که کودک واقعاً به صداها گوش میدهد و لبخوانی نمیکند.
- هنگام انجام کارهای شنیداری، از سطح زبان و سطح رشد کودک آگاه باشید
- آیا شما « تست شش صدایی لینگ ” (Ling Sound Test) را انجام دادهاید؟
فرآیند آموزش شنوایی
سلسله مراتبی برای درمان با آموزش شنوایی وجود دارد و اگر در ابتدای کار با کودکی که به تازگی به او سمعک داده شده یا ایمپلنت شنوای کاشته است هستید، کار شنوایی اولیه فقط شامل آموزش متمایز ساختن بین صداها و بدون صدا خواهد بود. در ابتدا، کودک فقط باید صداها را بشنود و واکنش نشان دهد. آیا او میتواند تفاوت بین صدا و بدون صدا را بیان کند؟ آیا وقتی صدای جدیدی میشنود با مکث یا نگاه واکنش نشان میدهد؟ یکی از راههای شروع آگاهی از صداها، این است که کودک را ترغیب کنید که منتظر بماند و پشتش را به شما کند، سپس با یک اسباببازی یا یک شیء صدا تولید کنید (مانند تکان دادن یک تیله در یک لیوان) و ببینید که او چه واکنشی نشان میدهد. وقتی کودک صدا را شنید و واکنش نشان داد، او را تحسین کنید. انجام این کار در یک فعالیت ساختار یافته، بر آموزش دادن یک پاسخ شرطی به کودک تکیه دارد. این بدان معنی است که او هر بار که صدایی را میشنود، با نگاه کردن، لمس کردن، گرفتن دست شما یا حتی قرار دادن یک لوبیا در یک لیوان، پاسخ خواهد داد. در ابتدا، اگرچه کودک ممکن است صداها را تائید کند اما ممکن است لزوماً آنها را تشخیص ندهد. وقتی کودک میتواند به تفاوت بین صدا و بدون صدا واکنش نشان دهد، ما بر روی مراحل دیگر کار میکنیم:
- تمایز بین صداهای بلند و کوتاه
- تمایز بین دو صدای مختلف. اگر بر روی آواهای گفتاری کار میکنید، تمایز دادن حروف صدادار (مصوتها) میتواند مشکل باشد، بنابراین باید از صداهایی استفاده کنیم که نهتنها متفاوت هستند بلکه دارای فرکانسهایی با فرم متفاوت نیز باشند
- تمایز بین کلمات یک و دو کلمه هجایی / کلمات بیمعنا
- تمایز میان کلمات حاوی مصوتهای مختلف (بهعنوان مثال پُر و پَر)
- تمایز بین کلمات از روی صداهای اول یا صداهای پایانی (مانند خال / شال یا خاله / خامه)
- تمایز بین کلمات در لیست مجموعه کلمات بسته و لیست مجموعه کلمات باز. لیست مجموعه کلمات بسته میتواند مجموعهای کوچکتر از کلماتی باشند که برای شنونده آشنا هستند و در ابتدا از لحاظ آوایی کاملاً متفاوت هستند. لیست مجموعه کلمات باز کلمات جدید را معرفی میکنند و ممکن است پیچیدهتر باشند زیرا ممکن است برخی از کلمات در یک گروه قرار بگیرند یا صداهای مشابهی داشته باشند.
نمونهای از لیست مجموعه کلمات بسته شامل بستنی، لباس، میز (این گروه از کلمات صداهای اول متفاوت، حروف صدادار مختلف دارند و کلمهی بستنی، هجاهای بیشتری دارد). یک مجموعه بسته بسیار سختتر میتواند شامل این موارد باشد: کیف، لیف، هوش، موش، عقل (این گروه دشوارتر است زیرا برخی از صداهای اول و حروف صدادار یکسان هستند، قافیه وجود دارد و همچنین کلماتی با پیوند معنایی نزدیک به عنوان مثال عقل / هوش وجود دارد) لیست کلمات مجموعهی باز میتواند یک لیست بیپایان از گزینهها را داشته باشد و کودک را در معرض کلمات جدید قرار دهد، این کار بسیار مشکلتر خواهد بود.
مراحل اولیه توسعه صدا
کودکی که بهتازگی کاشت حلزون شنوایی دریافت کرده است، احتمالاً دانش آوایی بسیار کمی دارد. این وظیفه والدین و یا مراقبان است که این صداها را برای کودک برچسبگذاری کنند، توجه کودک را به صداها معطوف کنند و حضور متمرکز داشته باشد. در خارج از محیط درمانی، والدین یا مراقبان باید در مورد انواع صداها به کودک گوشزد کنند، به منبع اصوات اشاره کنند، نام منبع اصوات را بگویند و حضور کامل داشته باشند.
هنگامیکه کودک شروع به آگاهی از نام خود و برخی از صداهای اطراف خود در محیط کرد، ممکن است زمان آن باشد که به انجام برخی کارهای ساختاریتر مربوط به ادراک الگویی بپردازیم. درک الگو به توانایی کودک در ایجاد تمایز بین صداهای بلند و کوتاه یا صداهای مداوم و مقطع و بعداً کلمات کوچک و کلمات بزرگ اشاره دارد. برای شروع، میتوانیم فعالیتهای مجموعه بسته را انجام دهیم، به این معنی که کودک از تمام صداها یا کلماتی که میخواهیم آنها را گوش کند آگاه است. به عنوان مثال، به یک گروه آشنا از اسباب بازیها نگاه کنید و اسم همه آنها را بگویید تا کودک با آنها آشنا شود. سپس دو اسباببازی را انتخاب کنید که از لحاظ نام، صدا و طول هجا متفاوت باشد و بدون استفاده از زبان اشاره یا اجازه ندادن به لب خوانی کودک (برای این کار در پشت یا کنار کودک بنشینید)، نام یک مورد را بگویید و ببینید که آیا کودک میتواند با گوش دادن، ایجاد تمایز و درک کلمه، به آن اشاره کند؟ هنگامیکه کودک به این بازی خو گرفت و به تمیز دادن واقف شد، میتوانید این کار را در طول روز انجام دهید، بهعنوان مثال، تمایز بین محصولات موجود در یک فروشگاه یا اشیاء اطراف در هنگام پیاده روی. با بهبود شنوایی کودک، تعداد موارد موردنظر را از دو به سه و بیشتر افزایش دهید.
با رشد مهارتهای کودک، میتوانید در استفاده از جملات ساده، مثلاً در کارهای بسته، پیشرفت کنید. این میتواند با برخی از کارهای مشابه یا متفاوت شروع شود بهعنوان مثال 2 مجموعه از کلمات یکسان، البته در پایان یکی از مجموعهها یک کلمهی متفاوت وجود دارد- ” آیا این دو مجموعه یکسان هستند یا متفاوت هستند؟”
- پَر، پَر، پَر، پَر پَر، پَر، پَر، پُر
- کیف، کیف، کیف، کیف کیف، کیف، کیف، کیف
از کودک بخواهید که، کلماتی را در عبارات و کلماتی را در یک محیطی که صدا و نویز پس زمینه وجود دارد تمایز دهد، این کار میتواند پیشرفت شنوایی آنها را تسهیل میکند. درنهایت، برای ترویج و پیشرفت دانش واژگانی کودک، گزینههای انتخابی را در قالب سؤالاتی برای او مطرح میکنیم (مثلاً “با کدام یک میخواهی بنویسی؟”)، بنابراین درک شنیداری آنها بیشتر توسعه مییابد. هنگامی که کودک در این سطح احساس اطمینان و اعتماد به نفس کرد، باید شروع به بررسی کارهای مجموعهی باز کنیم. کارهای مجموعه باز با معرفی کردن صداهای یا کلمات جدیدی شروع میشود که کودک با آنها آشنایی ندارد. کودک در هنگام رشد مهارتهای خود، نیاز به ایجاد تمایز، یادگیری و تلاش برای بیان آنها دارد.
درمان شنوایی کلامی (گفتار درمانی)
یکی از روشهای موفق برای تسهیل گفتار و گوش دادن برای کودکانی که از کاشت حلزون شنوایی استفاده میکنند، درمان شنیداری کلامی است. این شیوه بر گوش دادن و آگاهی آوایی متمرکز است، زیرا این طبیعیترین و کارآمدترین روش یادگیری گفتار در کودکان است. با درمان شنوایی کلامی یا گفتار درمانی، از هر فرصت ممکن برای گوش دادن و یادگیری در طول روز استفاده میشود و از محیط کودک بهعنوان ابزاری برای یادگیری استفاده میشود.
درمان شنیداری کلامی (AVT) شامل افراد خانواده و متخصص / پاتولوژیست گفتار و زبان (SLT) میباشد که یادگیری صحبت کردن از طریق گوش دادن را برای کودک (مانند همان گوش دادنی که کودک به طور طبیعی میآموزد) میسر میکند. گوش دادن، صحبت کردن و زبان، همگی از طریق فعالیتهایی از گوش دادن توسعه مییابند که به صورت روزانه به بخشی از بازی، آموزش و ارتباط تبدیل میشوند. والدین تشویق میشود تا مهمترین عامل پیشرفت شنیداری و گفتار کودک خود باشند.
با تشخیص زودهنگام اختلال شنوایی و استفاده از ابزارهای کمکی مناسب یا کاشت به موقع ایمپلنت حلزونی شنوایی قرار میتوان به تقویت بهینه کمک کرد. همچنین والدین باید متعهد به مشارکت و همکاری نزدیک با متخصصان مربوطه شوند. کودک از طریق گوش دادن بهجای مشاهده کردن یاد میگیرد. گفتار درمانی و توانبخشی باید توسط یک متخصص شنوایی و گفتاری انجام شود که والدین را راهنمایی و همکاری میکند، بنابراین آنها میتوانند شیوههای درمانی را در خانه به روش طبیعی انجام دهند. بسیاری از فعالیتهایی که قبلاً در مورد آنها صحبت کردیم بخشی از برنامه درمان گفتاری-شنیداری خواهد بود.
یکی از تکنیکهای مورد استفاده در درمان شنیداری- گفتاری، “auditory sandwich” نامیده میشود که در آن درمانگر در سمتی که ایمپلنت حلزونی در گوش کودک کاشته شده است مینشیند و چندین بار اطلاعات شنوایی را در گوش او تکرار میکند و سپس یک نشانگر بصری (شیء، تصویر و غیره) را ارائه میدهد و سپس اطلاعات شنوایی را دوباره ارائه میدهد، این کار این اطمینان را حاصل میکند که از زبانی استفاده میشود که سرشار از ویژگیهای آوایی فرا واژگانی باشد (بهعنوانمثال شامل گام، عروض و غیره باشد)
آکوستیک هایلایتینگ (برجسته سازی صوتی) همچنین برای تحریک محیط شنوایی استفاده میشود. این تکنیک شامل استفاده از متغیرهایی از قبیل صداها و نویزهای پس زمینه، فاصله، پیچیدگی و میزان گفتار برای تغییر شرایط صوتی و در واقع آموزش کودک برای گوش دادن است
سطوح پیشرفت گفتار و مهارتهای گوش دادن
پیشرفت در مهارتهای گفتار و گوش دادن بعد از کاشت حلزون شنوایی، سطوح متعددی را در بر دارد:
- آگاهی از صدا – پاسخ دادن به صداها
- صدا معنا دارد – ارتباط دادن یک صدای خاص به یک شی در محیط
- گوش دادن اولیه – واکنش به موسیقی، آواز خواندن، تقلید از خواندن آواز مادر، برخی واژههای نصفه و نیمه از کلمات کوتاه – به عنوان مثال “ماما”
- تمایز دادن – تمایز بین صداهای محیطی (داخل و خارج)، صداهای آرام و بلند و صدای افراد مختلف. شروع به تشخیص نام خود، تفکیک برخی از عبارات رایج کوتاه، تقلید از برخی از عبارات کوتاه
- مهارتهای موقعیتیابی – توانایی موقعیتیابی صداهایی با افزایش مسافتها
- گوش دادن از راه دور و جهتدهی – آگاهی از صداها از همه جهات. تبعیض کلمات آشنا و دستورات آشنا از همه جهات در افزایش مسافت
- گوش دادن به نویز پس زمینه – تشخیص کلمات، اصطلاحات و دستورات آشنا با افزایش اختلافات، در همه جهات با صدای پس زمینه
- حافظه شنوایی و تعیین توالی – امکان انتخاب از چندین گزینه، شروع به توانایی انتخاب تصاویر به ترتیب. تقلید از چندین دنباله کلمات
- توسعه حافظه کوتاه مدت – امکان انتخاب چندین اشیاء نامگذاری شده از یک گروه بزرگتر. حافظه بلند مدت نیز گسترش مییابد که شامل به یادآوردن نامها و واژگان بیشتر میباشد
- استفاده از کلمات و عبارات بیشتر و دانستن برخی از آهنگهای ساده. امکان بازگو کردن اطلاعاتی مانند آدرسها و توصیف وقایع گذشته
این پیشرفت یک شبه اتفاق نمیافتد و موفقیت درمانی به تعهدات کلی والدین، مراقبین و تیم متخصصان و درمانگران در اطراف کودک بستگی دارد.
گفتار درمانی
همزمان با آموزش گوش دادن، میتوانید گفتار کودکتان را نیز ارتقا ببخشید. تلاش برای مجبور کردن کودکان برای تکرار یا نام بردن موارد در صورت درخواست، بهترین راه برای آموزش گفتار نیست، باید راهی پیدا کنید که کودک بتواند به حال خودش باشد و خودش صحبت کند، در شرایطی که کودک تحت کنترل است و در یک محیط آرام و بدون فشار قرار دارد. ما باید الگوی خوبی برای گفتار ارائه دهیم، نه تنها با نام بردن چیزها برای کودک، بلکه تکرار کردن یک نسخه صحیح از تلاشهای او در گفتار و تحسین کردن او هر بار که سعی در گفتار داشته باشد، میتوان این کار را انجام داد.
هنگامی که کودک به طور جدی گوش میکند، تمایزی را در گفتار تشخیص میدهد و از برخی گفتار استفاده میکند، میتوانیم به سراغ برخی از ایدههای گفتاردرمانی برویم که بر گفتار و همچنین گوش دادن تمرکز دارد. اگر کودک کمی بزرگتر شود، وقتی میخواهید کار گفتاردرمانی را شروع کنید، معمولاً این کار به شما کمک میکند، زیرا کودکان کوچکتر معمولاً یا ازآنچه درمانگر برای رسیدن به آن تلاش میکند آگاه نیست و یا توصیف مفاهیم خاصی مانند صداهای پشت سر و جلو برای او دشوار است. اگرچه، فعالیتهای گوش دادن هنوز هم باید در اولویت باشند.
زمان لازم است تا کودک مهارت شنیداری و گفتاری جدید خود را توسعه دهد. باید به یاد داشته باشیم که برای برخی از کودکان، کاشت حلزونی شنیداری بهگونهای است که مانند یک نوزاد تازه متولدشده صداها را میشوند و هر صدایی که میشنوند برایشان جدید است. کاشت حلزون شنوایی میتواند در ارتقاء مهارت گوش دادن و گفتار بسیار مؤثر باشد و گفتار بسیاری از کودکان درنهایت بهاندازه همسالانشان خوب میشود.
