اوتیسم کودکان: درمان غیر دارویی (فیزیوتراپی و کاردرمانی) اتیسم

ASD یا اختلال طیف اوتیسم گروهی از بیمار‌های مرتبط با رشد عصبی هستند که در اوایل کودکی مشخص می‌گردند. عوامل محیطی و ژنتیکی خاصی می‌توانند در ایجاد این بیماری سهیم باشند. اوتیسم قابل درمان نیست، اما برخی روش‌ها می‌توانند به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کنند.

اوتیسم چیست؟

همانطور که گفته شد؛ اختلال طیف اوتیسم (ASD) اصطلاحی گسترده است که از آن برای توصیف گروهی از اختلالات رشد عصبی استفاده می‌شود. از مشخصه‌های این اختلالات می‌توان به مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی اشاره کرد. افراد مبتلا به اوتیسم اغلب علایق یا الگوهای رفتاری محدود، تکراری و کلیشه‌ای از خود بروز می‌دهند. اوتیسم فارغ از نژاد، فرهنگ یا پیشینه اقتصادی در بین افراد سراسر جهان یافت می‌شود. طبق مراکز مدیریت و پیشگیری از بیماری‌ها، اوتیسم در مردان بیشتر از زنان و  با نسبت ۴ به ۱ شیوع دارد. مؤثرترین شیوه‌ی درمان این بیماری شامل مداخلات رفتاری زود هنگام و فشرده است. هرچه زودتر کودک در این برنامه‌ها ثبت نام کند، چشم انداز آنها بهتر خواهد شد. به یاد داشته باشید که اوتیسم یک بیماری پیچیده است لذا شخص مبتلا به آن زمان زیادی لازم دارد تا بتواند یک برنامه مناسب خود را پیدا کند.

علائم اوتیسم چیست؟

برخی کودکان اختلالات طیف اوتیسم را در اوایل نوزادی، به صورت کم کردن تماس چشمی، عدم پاسخگویی به صدا کردن نامشان یا عدم تفاوت قائل شدن به مراقب خود، نشان می‌دهند. دیگر کودکان ممکن است به طور طبیعی چند ماه یا سال اول زندگی خود را سپری کنند، اما ناگهان خود را از اجتماع کنار بکشند، خشن شوند یا مهارت‌های کلامی که داشته‌اند را از دست بدهند. نشانه‌ها معمولاْ در سن 2 سالگی مشهود می‌شوند.

هر کودک مبتلا به اوتیسم احتمالاْ الگوی رفتاری و سطح شدت منحصر به فرد خود را دارد که از شدت عملکرد پایین تا شدید می‌باشد.

برخی کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در یادگیری مشکل دارند و برخی علائم هوشی پایین‌تر از حد خود را نشان می‌دهند. دیگر کودکان مبتلا به این اختلال بهره هوشی متوسط تا بالایی دارند؛ سریع یاد می‌گیرند، اما در ارتباط برقرار کردن و به کار بردن چیز‌هایی که می‌دانند در زندگی و موقعیت‌های اجتماعی را مشکل دارند.

به خاطر ترکیبی از علائم منحصر به فرد در هر کودک، تشخیص شدت این بیماری گاهی می‌تواند سخت شود و معمولاً بسته به سطح اختلالات و نحوه تاثیر آن‌ها بر توانایی عملکردی آنها می‌باشد.

در زیر برخی علامت‌های معمول که نشان می‌دهد فردی اختلال طیف اوتیسم دارد بیان می‌شوند:

تماس و ارتباط اجتماعی

کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است در مورد مهارت‌های ارتباط اجتماعی مشکلاتی داشته باشند، مثلاً:

• به صدا  کردن نام خود واکنش نشان ندهند یا به نظر در آن زمان نشنوند.
• در برابر بغل کردن مقاومت کنند و ترجیح دهند که به تنهایی بازی کنند و در جهان خود باقی بمانند.
• تماس چشمی و حالت چهره مناسب نداشته باشند.
• صحبت نکنند یا در هنگام صحبت تاخیر داشته باشند یا توانایی قبلی خود در گفتن لغات یا جملات را از دست بدهند.
• نتوانند مکالمه‌ای را شروع کنند یا ادامه دهند یا درخواست بکنند یا نام اشیا را بگویند.
• با صدا یا ریتم غیرطبیعی صحبت کنند و ممکن است از صدای موزون یا رباط مانند استفاده کنند.
•  کلمات یا عبارات را کلمه به کلمه تکرار می‌کنند، ولی نمی‌دانند چگونه از آنها استفاده کنند.
• به نظر سوالات یا دستورات ساده را متوجه نمی‌شوند.
• احساسات خود را بیان نمی‌کنند و در مورد احساسات دیگران به نظر بی اطلاع هستند.
• به هیچ شی اشاره نمی‌کنند یا علاقه نشان نمی‌دهند.
• با بی تفاوت، پرخاشگر یا مشکل ساز بودن رویکرد نامناسبی در مقابل ارتباطات اجتماعی دارند.
• در تشخیص نشانه‌های غیر کلامی، مانند متوجه شدن حالات چهره و بدن یا لحن صدای دیگران مشکل دارند.

الگوهای رفتاری

کودک یا فرد بالغ مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است الگوهای رفتاری، علایق یا فعالیت‌های تکراری و محدودی داشته باشد. مثلاً:

• حرکات تکراری مانند تکان خوردن، چرخیدن یا تکان دادن دست داشته باشند.
• کارهایی انجام دهد که می‌تواند باعث آسیب به خود او شود، مثلاً گاز گرفتن یا ضربه زدن به سر
• عادات و مراسم خاصی را ایجاد کند و با جزئی‌ترین تغییرات دچار اختلال شود.
• مشکل در هماهنگی دارد یا الگوی حرکتی عجیبی دارد، مثلاً دست و پا چلفتی است یا روی انگشتان پا راه می‌رود و زبان بدن عجیب، محکم یا اغراق آمیزی دارد.
• به جزئیات اشیاء علاقه نشان می‌دهد، مثلا چرخش چرخ‌های ماشین اسباب بازی، اما هدف یا عملکرد کلی آن شی را درک نمی‌کند.
• به طور غیرطبیعی نسبت به نور، صدا یا لمس حساس است، اما ممکن است نسبت به درد و دما متفاوت نباشد.
• در بازی‌های تقلید کردن یا ساختگی شرکت نمی‌کند.
• روی یک شی یا فعالیت با شدت یا تمرکز غیرطبیعی ماندگار می‌شود.
• ذائقه غذایی خاصی دارد، مثلا فقط چند غذا را می‌خورد یا غذاهایی با بافت خاص را قبول نمی‌کند.

هنگامی که کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بالغ می‌شوند، بیشتر با دیگران همراه شده و اختلال رفتاری کمتری را نشان می‌دهند. برخی، معمولاً آنهایی که مشکلات شدید کمتری دارند، در نهایت ممکن است زندگی طبیعی یا نزدیک به طبیعی داشته باشند. اما دیگران، همچنان با حرف زدن و مهارت‌های اجتماعی مشکل دارند و سال‌های نوجوانی می‌تواند رفتارهای بدتر و مشکلات احساسی را نیز ایجاد کند.

چه عواملی باعث اوتیسم در کودکان می‌شود؟

علت دقیق بیماری اوتیسم ناشناخته است. جدیدترین تحقیقات نشان می‌دهد که این بیماری یک علت به خصوص و مشخصی ندارد. برخی از عواملی که احتمال ابتلا به اوتیسم را افزایش می‌دهند، عبارتند از:

• ابتلای یکی از اعضای درجه اول خانواده به اوتیسم
• جهش ژنتیکی
• سندرم X شکننده و سایر اختلالات ژنتیکی
• فرزند دار شدن افراد مسن
• کم وزن بودن نوزاد به هنگام تولد
• عدم تعادل متابولیک
• قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین و سموم محیطی
• سابقه ابتلا به عفونت‌های ویروسی
• مصرف داروهای والپروئیک اسید یا تالیدومید (تالومید) در دوران بارداری

هم ژنتیک و هم محیط زندگی می‌توانند در مبتلا شدن فرد به اوتیسم نقش داشته باشند. منابع متعددی از جمله منابع قدیمی و جدید به این نتیجه دست یافته‌اند که اوتیسم نمی‌تواند ناشی از واکسن باشد.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنید؟

نوزادان با سرعت خاص خود رشد می‌کنند و اکثرا طبق برنامه زمانی دقیقی که در کتاب‌های آموزشی یافت می‌شود رشد نمی‌کنند. اما کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم معمولاً برخی علامت‌های تاخیر در رشد را قبل از سن 2 سالگی دارند.

اگر نگران رشد کودک خود هستید یا حس می‌کنید کودک شما ممکن است مبتلا به اختلال طیف اوتیسم باشد، این مسئله را با پزشک در میان بگذارید. علائم مربوط به این اختلال می‌توانند در ارتباط با دیگر اختلالات رشد نیز باشد.

علامت‌های اختلال طیف اوتیسم اغلب زود و زمانی که تاخیر مشهودی در مهارت‌های کلامی و ارتباطات اجتماعی وجود دارد، نمایان می‌شوند. پزشک ممکن است آزمایشات رشد را توصیه کند تا مشخص شود که آیا کودک در مهارت‌های شناختی، اجتماعی و کلامی تاخیر دارد یا خیر:

• در سن 6 ماهگی به لبخند یا حالت شادی عکس العملی نشان نمی‌دهد.
• صداها و حالات چهره را در 9 ماهگی تقلید نمی‌کند.
• در 12 ماهگی غرغر یا سر و صدا نمی‌کند.
• در 14 ماهگی حالت بدنی، مثلا دست تکان دادن با اشاره کردن را ایجاد نمی‌کند.
• تا 16 ماهگی حتی یک کلمه نمی‌گوید.
• تا 18 ماهگی بازی خیالی انجام نمی‌دهد یا تظاهر نمی‌کند.
• تا 24 ماهگی عبارات دو کلمه‌ای نمی‌گوید.
• مهارت‌های اجتماعی و کلامی خود را در هر سنی از دست می‌دهد.

از چه غربالگر‌هایی برای تشخیص اوتیسم استفاده می‌شود؟

تشخیص اوتیسم شامل چندین غربالگری، آزمایش‌های ژنتیکی و ارزیابی‌های مختلف است.

غربالگری رشد

پزشکان توصیه می‌کنند که همه کودکان در سنین ۱۸ و ۲۴ ماهگی تحت غربالگری اوتیسم قرار بگیرند. به کمک غربالگری می‌توان اوتیسم را در همان مراحل ابتدایی در کودکان تشخیص داده و آنها را تحت درمان قرار داد.

چک لیست ویرایش شده مربوط به اوتیسم در کودکان نوپا (M-CHAT) یک ابزار غربالگری رایج است که در بسیاری از مطب‌های پزشک اطفال استفاده می‌شود. این چک لیست شامل ۲۳ سوال است که بایستی توسط والدین کودک پر شود. پس از آن، پزشک متخصص اطفال می‌تواند از روی پاسخ‌های داده شده جهت شناسایی کودکانی که احتمال ابتلا به  اوتیسم را دارند، استفاده کند.

توجه به این نکته ضروری است که غربالگری تشخیص اوتیسم نیست. کودکانی که جواب غربالگری آنها مثبت است لزوماً به اوتیسم مبتلا نیستند. علاوه بر این، بعضی‌ اوقات پیش می‌آید که غربالگری قادر به شناسایی کودک مبتلا به اوتیسم نیست.

سایر غربالگری‌ها و آزمایش‌های مربوط به اوتیسم

گاهی پزشک کودک برای تشخیص دقیق اوتیسم ترکیبی از آزمایشات زیر را توصیه می‌کند:

• آزمایش DNA برای تشخیص بیماری‌های ژنتیکی
• ارزیابی رفتاری
• تست‌های دیداری و شنیداری برای اطمینان از نبود هرگونه مشکل در بینایی و شنوایی که به اوتیسم مربوط نمی‌شود.
• غربالگری کاردرمانی
• پرسشنامه‌های تکاملی، مانند برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم (ADOS)

معمولاً تشخیص‌ اوتیسم توسط تیمی از متخصصان انجام می‌شود. این تیم ممکن است شامل روانشناسان کودک، کاردرمانگرها یا آسیب‌ شناسان گفتار و زبان باشد.

اوتیسم چگونه درمان می‌شود؟

اوتیسم هیچ درمانی ندارد، اما می‌توان به کمک یکسری روشهای درمانی و ملاحظات پزشکی باعث بهبود احساس یا کاهش علائم در فرد شد. اکثر روش‌های درمانی اوتیسم شامل موارد زیر می‌باشد:

• رفتار درمانی
• بازی درمانی
• کار درمانی
• فیزیوتراپی
• گفتار درمانی

ماساژ، استفاده از پتو و لباس‌های وزن‌دار و تکنیک‌های مراقبه نیز ممکن است باعث ایجاد حس آرامش‌بخش در فرد شود. با این حال، نتایج حاصل از رویکردهای درمانی اوتیسم در بین افراد متفاوت است. گاهی ممکن است که بکارگیری این روش‌ها در برخی از افراد به خوبی موثر باشد، ولی در برخی دیگر اصلاً موثر واقع نشود.

می‌توان از طریق انجمن غیرانتفاعی و ملی اوتیسم به گروه‌های حامی بیماران اوتیسم نیز مراجعه کرد. این سازمان‌ها و انجمن‌ها ابزارهای هدفمندی را برای والدین، ​​خواهر و برادر، پدربزرگ و مادربزرگ و دوستان کودکان مبتلا به اوتیسم فراهم می‌کند.

درمان‌های جایگزین

درمان‌های جایگزین برای مدیریت اوتیسم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مصرف ویتامین‌هایی با دوز بالا
• شلات تراپی که شامل فلزات درخشان بدن است.
• درمان با اکسیژن هایپربار (اکسیژن درمانی پرفشار)
• ملاتونین برای رفع مشکلات خواب

تحقیقات در مورد درمان‌های جایگزین مختلف است و برخی از این شیوه‌های درمانی می‌توانند خطرناک باشند. قبل از استفاده از هر کدام از این روش‌ها والدین و اطرافیان کودک باید هزینه‌های تحقیق و مالی را در برابر هرگونه مزایای احتمالی بسنجند.

آیا رژیم غذایی می‌تواند بر اوتیسم تأثیر بگذارد؟

تاکنون هیچ رژیم غذایی خاصی برای افراد مبتلا به اوتیسم طراحی نشده است. با این وجود، برخی از حامیان اوتیسم در حال بررسی ایجاد تغییرات در رژیم غذایی به عنوان روشی برای کمک به حداقل رساندن مسائل رفتاری و افزایش کیفیت کلی زندگی فرد هستند. اساس رژیم غذایی اوتیسم اجتناب از مواد افزودنی مصنوعی است. این موارد شامل مواد نگه‌دارنده، رنگ‌‌دهنده‌ها و شیرین کننده‌ها است.

از طرفی دیگر، رژیم غذایی اوتیسم بیشتر بر روی روی مصرف مواد غذایی زیر تمرکز دارد:

• میوه و سبزیجات تازه
• مرغ پوست کنده
• ماهی
• چربی اشباع نشده
• مقدار زیادی آب

علاوه بر این، برخی از طرفداران اوتیسم مصرف یک رژیم بدون گلوتن را نیز تأیید می‌کنند. پروتئین گلوتن در گندم، جو و سایر غلات یافت می‌شود. این طرفداران معتقدند كه گلوتن باعث ایجاد التهاب و عوارض جانبی بدن در افراد خاص مبتلا به اوتیسم می‌شود. با این حال‌، تحقیقات علمی در مورد رابطه اوتیسم، گلوتن و پروتئینی به نام کازئین بی‌نتیجه است. برخی مطالعات و شواهد نشان می‌دهند که رژیم غذایی می‌تواند به بهبود علائم اختلال کم توجهی بیش فعالی که وضعیتی شبیه به اوتیسم کمک کند.

درمان اوتیسم با ورزش

گاهی انجام برخی از ورزش‌های خاص می‌تواند در کاهش حس ناکامی و ارتقاء بهزیستی کلی در کودکان مبتلا به اوتیسم نقش داشته باشد. انجام هر نوع ورزشی که کودک شما از آن لذت می‌برد می‌تواند در درمان اوتیسم مفید باشد. پیاده‌روی و تفریح در شهربازی هر دو از جمله فعالیت‌های ایده‌آل برای کودکان مبتلا به اوتیسم هستند.

شنا و رفتن در آب می‌تواند هم ورزش و هم یک بازی حسی باشد. انجام بازی‌های حسی می‌توانند به افراد مبتلا به اوتیسم که در پردازش سیگنال‌های ارسالی از جانب حواسشان مشکل دارند کمک کند. بعضی‌ اوقات ممکن است که انجام ورزش‌های تماسی برای کودکان مبتلا به اوتیسم دشوار باشد. به جای آن می‌توانید کودک را ترغیب کنید تا شکل‌های دیگری از تمرینات چالش برانگیز اما در عین حال تقویت کننده را انجام دهد. با در نظر گرفتن این نکات می‌توانید از ورزش‌های مربوط به بازو، حرکت پرش ستاره و سایر تمرین‌های مربوط به کودکان اوتیسمی شروع کنید.

بیماری اوتیسم چه تاثیری بر روی زندگی کودک می‌گذارد؟

كودكان مبتلا به اوتیسم ممکن است به همان نقاط عطف رشدی مانند همسن و سالان خود نرسند و یا ممکن است مهارت‌های اجتماعی یا کلامی که داشتند را از دست دهند.

به عنوان مثال، ممکن است که یک کودک دو ساله سالم و بدون اوتیسم به بازی‌های ساده علاقه از خود نشان دهد. همچنین ممکن است که یک کودک ۴ ساله و بدون اوتیسم از فعالیت در کنار سایر کودکان لذت ببرد. از طرفی دیگر، معمولاً کودک مبتلا به اوتیسم در برقراری تعامل با دیگران مشکل دارد یا در کل از برقراری ارتباط با دیگران بیزار است.

همچنین ممکن است که کودکان مبتلا به اوتیسم درگیر انجام رفتارهای تکراری شوند، بدخوابی داشته باشند یا به اجبار خوراکی‌ها و مواد غیرغذایی بخورند. علاوه بر این، معمولاً رشد و پیشرفت کردن در محیط‌های بدون ساختار یا روال مداوم برای آنها دشوار باشد.

اگر فرزند شما مبتلا به اوتیسم است شاید لازم باشد که با معلم‌های وی همکاری نزدیکی داشته باشید تا به موفقیت فرزندتان در کلاس درس کمک کنید. امروزه منابع آموزشی بسیاری برای کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم و ​​همچنین عزیزانشان موجود است.

تاثیر اوتیسم بر دختران چیست؟‌

به دلیل این که اوتیسم بیشتر در جنس مذکر رخ می‌دهد، لذا غالباً به آن به‌عنوان یک بیماری مردانه نگاه می‌شود. در واقع، میزان ابتلای پسران به اوتیسم در مقایسه با دختران حدود ۴ برابر بیشتر است. با این حال، این بدان معنی نیست که اوتیسم اصلاً در دختران اتفاق نمی‌افتد. در حقیقت، مراکز مدیریت و پیشگیری از بیماری‌ها برآورد می‌کنند که ۰.۶۶ درصد دختران، یا از هر ۱۵۲ دختر حدود ۱ نفر به اوتیسم مبتلا است. اوتیسم حتی ممکن است در زنان متفاوت باشد.

امروزه در مقایسه با دهه‌های اخیر، افراد زودتر و بیشتر مورد آزمایش‌های مربوط به بیماری اوتیسم قرار می‌گیرند. همین امر باعث شده است که تعداد پسران و دختران مبتلا به اوتیسم بیشتر گزارش شده باشد.

اوتیسم چه تاثیری بر روی زندگی بزرگسالان دارد؟

خانواده‌هایی که یکی از عزیزان آنها مبتلا به اوتیسم است ممکن است نگران این باشند که زندگی یک فرد بالغ مبتلا به اوتیسم چه شکلی می‌شود. تعداد کمی از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم می‌توانند به طور مستقل زندگی  یا کار کنند. با این حال، بسیاری از بزرگسالان مبتلا به این بیماری به کمک یا مداخله مداوم دیگران در طول زندگی خود نیاز دارند.

آشنایی با روش‌های درمانی زودهنگام می‌تواند منجر به استقلال بیشتر و کیفیت بهتر زندگی در فرد شود. گاهی اوقات پیش می‌آید که تشخیص اوتیسم در فرد تا دیر وقت صورت نگیرد. دلیل آن هم تا حدودی ناشی از عدم آگاهی قبلی پزشکان است. اگر احتمال می‌دهید که به اوتیسم بزرگسالان مبتلا باشید به دنبال راه چاره باشید، چرا که هنوز هم برای تشخیص آن زیاد دیر نشده است.

چرا آگاهی از اوتیسم مهم است؟

آگاهی از اوتیسم همچنین نیاز به همدلی و درک این مسئله دارد که  اوتیسم در افراد مختلف متفاوت است. گاهی ممکن است که مصرف برخی از داروها و بکارگیری روش‌های درمانی خاص در برخی از افراد موثر واقع شود و در برخی دیگر هیچگونه پیشرفتی به همراه نداشته باشد. علاوه بر این، والدین و اطرافیان کودک نیز می‌توانند در مورد بهترین راه برای حمایت از کودک مبتلا به اوتیسم نظرات متفاوتی داشته باشند. درک بیماری اوتیسم و ​​افرادی که در این طیف قرار دارند صرفاً با داشتن آگاهی در مورد آن شروع می‌شود، اما تنها به اینجا ختم نمی‌شود.

چه تفاوتی بین اوتیسم و ​​اختلال کم توجهی بیش فعالی وجود دارد؟

گاهی‌ اوقات اوتیسم و اختلال کم توجهی بیش فعالی با یکدیگر اشتباه گرفته می‌شوند. کودکانی که به اختلال کم توجهی بیش فعالی مبتلا هستند، به طور مداوم مشکلاتی در زمینه بی‌قراری، تمرکز و حفظ ارتباط چشمی با دیگران دارند. این علائم در برخی افراد مبتلا به اوتیسم نیز مشاهده می‌شود.

علیرغم برخی شباهت‌هایی که بین این دو وجود دارد، اما اختلال کم توجهی بیش فعالی به عنوان یک بیماری اختلال طیف در نظر گرفته نمی‌شود. تفاوت عمده بین این دو در این است که افراد مبتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی تمایل زیادی به کسب مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی ندارند. اگر چنانچه فکر می‌کنید فرزند شما علائم بیش فعالی دارد، در مورد خصوص انجام آزمایش اختلال کم توجهی بیش فعالی با پزشک خود صحبت کنید. برای اطمینان از درمان صحیح، تشخیص صحیح ضروری است. همچنین گاهی ممکن است که فرد به هر دوی این بیماری‌ها مبتلا باشد.

سوالات پر تکرار

آیا اوتیسم قابل پیشگیری است؟

هیچ راهی برای پیشگیری از اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد، اما گزینه‌های درمانی وجود دارند. تشخیص و درمان زودهنگام، موثرترین کار است و می‌تواند رشد رفتار، مهارت‌ها و تکلم را بهبود بخشد. با این حال درمان در هر سنی مفید است. گرچه کودکان معمولاً از علائم اختلال طیف اوتیسم بهبود نمی‌یابند، اما ممکن است یاد بگیرند که بهتر رفتار کنند.

آیا مبتلایان به اوتیسم طول عمر طبیعی دارند؟

اکثریت افراد مبتلا به اوتیسم طول عمر طبیعی دارند. اوتیسمی بودن به معنی نداشتن یک زندگی خوب نیست. همانند دیگران، مبتلایان به اوتیسم همانطور که با مسائلی درگیر هستند، در مسائلی نیز خوب می‌باشند.

اوتیسمی بودن به این معنی نیست که شما هرگز دوست، رابطه عاشقانه و کار نخواهید یافت. فقط ممکن است نیاز به کمک بیشتر در این موارد داشته باشید.

آیا مبتلایان به اوتیسم می‌توانند بیماری‌های دیگری نیز داشته باشند؟

مبتلایان به اوتیسم اغلب مشکلات دیگر نیز دارند:

• اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD)
• نارساخوانی
• اضطراب
• افسردگی
• صرع

سطح بهره هوشی مبتلایان به اوتیسم چقدر است؟

برخی مبتلایان به اوتیسم بهره هوشی متوسط یا بالایی دارند. برخی از افراد اوتیسمی توانایی یادگیری را ندارند. این یعنی ممکن است مراقبت از آنها سخت باشد و نیاز به کمک در زندگی روزمره داشته باشند.

آیا اوتیسم یک بیماری است؟

اوتیسمی بودن به این معنی نیست که بیماری دارید. این یعنی مغز شما نسبت به دیگران به شکل دیگری کار می‌کند. گاهی از بدو تولد با شما است. علائم اوتیسم ممکن است زمانی که بسیار جوان هستید یا در هنگام بالا رفتن سن شما پدیدار شوند.

آیا کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند صحبت کنند؟

کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دامنه لغات خوبی دارند، اما روش‌های غیر معمولی برای بیان خود دارند. ممکن است با صدای یکنواخت صحبت کنند و متوجه نشوند که نیاز به کنترل بلندی صدای خود دارند، مثلا در هنگام صحبت کردن در سینما یا کتابخانه، حجم صدای خود را کنترل نمی‌کنند.

آیا کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند به مدرسه عادی بروند؟

اوتیسم طیف وسیعی دارد و هر شخصی که مبتلا به آن است نمی‌تواند در مدرسه عادی درس بخواند. با این حال، با حمایت درست و درمان به موقع این امر ممکن خواهد بود.