گفتار درمانی چیست؟ (انواع گفتار درمانی برای اختلالات تکلم و گفتار)

گفتاردرمانی یک برنامه درمانی برای مشکلات گفتاری و یا زبان است. این مشکلات ممکن است شامل مسائل مربوط به بیان، روان بودن کلام، تشدید یا پیچش صدا و محدود بودن واژگان باشد. مشکلات بیان عبارتند از تلفظ نادرست کلمات، تشدید مشکلات مربوط به روان بودن گفتار به دلیل لکنت، تکرار صداها یا هجاهای طولانی است. اختلالات تشدید شامل مشکلاتی می‌شود که مربوط به گام، حجم و کیفیت صدا هستند. فعالیت‌های گفتاردرمانی می‌تواند همه این مشکلات و موارد دیگر را درمان کند و بزرگسالان مبتلا به سکته مغزی یا آسیب مغزی و کودکانی که در انتخاب الگوهای گفتاری کند هستند، کمک کند. تکنیک‌های گفتاردرمانی باید مطابق پیشرفت هر بیمار تنظیم شود و برنامه‌های گفتاردرمانی با پیشرفت بیشتر بیمار با گذشت زمان دشوارتر می‌شوند.

انواع گفتار درمانی

درمان تلفظ 

• برای کسانی که دچار خطای صوتی یا جایگزینی صدایی هستند که جزئی از یک دسته کامل صداها نیست
• کسانی که بیش از یک خطای تلفظی دارند
• کسانی که علاوه بر خطاهای واجی، دارای خطاهای تلفظی نیز هستند
• این مستقیم‌ترین نوع درمانی است که باید انجام شود:
• هر چیزی که برای درمان تلفظ نیاز دارید را به شما می‌دهد
• با صداهای مجزا شروع می‌کند، سپس هجاهای بی معنی، کلمات تکی، عبارات، جملات، تمرین‌های مکالمه‌ای ساختاری، مکالمه بدون ساختار

درمان واجی 

• برای کسانی که دچار فرآیند واجی هستند یا در تولید تمام گروه‌های صدا مشکل دارند
• فهمیدن حرف این بیماران اغلب به دلیل خطاهای صوتی زیاد دشوار است
• همه کودکان تا سنین مشخصی از فرآیندهای واجی استفاده می‌کنند اما این مشکل بین سنین 3 تا 5 سال از بین می‌رود
• درمان این مشکل با درمان تلفظ متفاوت است زیرا قرار نیست با صداهای مجزا شروع کنید، بلکه با جفت کلمات مشابه (جفت‌های کمینه) از کل کلمات شروع می‌کنید تا تفاوت بین تولید صحیح و خطای کودک را نشان دهید
• تمایز شنوایی، تولید در سطح تک کلمه، عبارت، جمله، مکالمه بدون ساختار، مکالمه ساختاری

رویکرد چرخشی یا دوره‌ای 

• برای کسانی که شرایط زیر را دارند:
• گفتار بسیار غیر قابل درک (درک بسیار دشوار)
• غالباً صداهای گفتاری را از قلم می‌اندازند
• برخی از صداها را با صداهای دیگر جایگزین می‌کنند
• از صداهای صامت بسیار متفاوتی استفاده نمی‌کنند
• در این روش بجای اینکه کودکان آنقدر روی یک فرآیند واجی کار کنند تا بر آن تسلط پیدا کنند، فقط چند جلسه روی یک فرآیند کار می‌کنند و سپس به مرحله بعد می‌روند. سپس، فرایندها به صورت دوره‌ای و چرخشی تکرار می‌شوند و دوباره هدف قرار می‌گیرند
• این رویکرد قرار است بازتاب پیشرفت واجی معمولی باشد

رویکرد واژگان هسته‌ای

• این روش برای کسانی که مشکلات گفتاری بسیار شدید دارند (مانند بی‌حسی شدید در گفتار در کودکی) یا کسانی که توجه کافی به تمرین ندارند خوب است. همچنین برای کودکانی که پیشرفت بسیار کندی در گفتار دارند یا به دلیل مشکلات گفتاری فقط چند کلمه می‌توانند حرف بزنند، مفید است.
• لیست کوتاهی از کلمات متداول که کودک در تلفظ آن‌ها مشکل دارد، جمع می‌شود.
• این کلمات به صورت جداگانه تمرین می‌شوند و سپس کودک با هر آنچه که می‌خواهد بازی می‌کند (تا زمانی که قرار است با درمانگر صحبت کند). وقتی این کلمات در گفتگو پیش می‌آیند، درمانگر سعی می‌کند تولید و بیان صحیح آن‌ها را با کودک تمرین کند.

سایر رویکردها 

• استفاده از متن: در این روش صدای هدف را در هجاها با اصوات دیگر که تولید آن را برای کودک آسان‌تر می‌کند (برای مثال تولید حرف “ت” در یک متن ممکن است بوسیله یک مصوت بلند که در جلوی آن قرار دارد تسهیل شود)، جفت می‌کنند.
• درمان تقابل تضاد کمینه: این روش که به عنوان “جفت‌های کمینه” نیز شناخته می‌شود، از جفت کلماتی استفاده می‌کند که تنها در یک واج یا یک ویژگی متفاوت هستند که نشان دهنده تغییر در معنی است. این روش تلاشی است برای ایجاد تضادهایی که در سیستم واجی کودک وجود ندارد.
• درمان تقابل تضاد حداکثری: از جفت کلماتی استفاده می‌کند که در آن یک صدای گفتاری که توسط کودک شناخته شده و تولید شده است همراه با صدای حداکثر متضادی که توسط کودک شناخته نشده و تولید نشده وجود دارد.
• درمان مجموعه خالی: شبیه به روش تقابل تضاد حداکثری است، اما از جفت کلماتی استفاده می‌شود که حاوی دو صدا با حداکثر تضاد هستند که برای کودک ناشناخته است. در حالت ایده آل، یک صدای واکدار با یک صدای بی‌واک (مثلاً ، / ل / در مقابل / س /)
• درمان تقابل تضادهای چندگانه: یک تغییر در رویکرد تقابل تضاد کمینه است که از جفت کلماتی استفاده می‌کند که صدای خطای کودک را با سه یا چهار صدای انتخاب شده مقایسه می‌کند که همگی طبقه بندی حداکثری و تمایزهای حداکثری را منعکس می‌کنند.
• درمان ویژگی‌های متمایز: این روش درمانی ویژگی‌های متمایزی را که در کودک وجود ندارد (فریکشن، حالت بینی، صدا و محل بیان) هدف قرار می‌دهد.
• استعاره درمانی: استعاره درمانی برای آموزش آگاهی متافونولوژیک، آگاهی از ساختار واجی زبان، طراحی شده است. شما به کودک در مورد قوانین واجی مانند تفاوت بین صداهای صامت و مصوت آموزش می‌دهید
• مداخله قابل فهم گفتار ناتورالیستی: خطاهای کودک در طی فعالیت‌های طبیعی، هنگامی که کودک به احتمال زیاد آن‌ها را تکرار می‌کند، دوباره گرفته می‌شوند اما از کودک می‌خواهند که آن اشتباه را دوباره تکرار نکند.

گفتار درمانی برای انواع اختلالات گفتاری زبان

گفتاردرمانی یکی از موثرترین روش‌های درمان اختلالات گفتاری در افراد به ویژه کودکان می­باشد. و اما اینکه چه کسانی به این تراپی نیاز دارند در این قسمت آورده شده است:

گفتار درمانی برای مشکلات مرتبط با زبان / شنوایی (A.D.D)

مطالعات نشان می‌دهد که کودکان مبتلا به ADD در معرض خطر اختلالات گفتاری هستند که بر توانایی آن‌ها در تولید صداهای مناسب برای سن آن‌ها تأثیر می‌گذارد. علاوه بر این، این کودکان هنگام صحبت کردن معمولاً تفاوت‌هایی در روان بودن و کیفیت صدا دارند. حتی یک مطالعه از طریق این اختلافات گفتاری، ADD را تشخیص داده است. کودکان مبتلا به ADD در مقایسه با هم‌سن و سالان خود که دچار ناتوانی در یادگیری هستند، افزایش صدا و تغییر در اوج را هنگام صحبت کردن نشان می‌دهند که با الگوهای خاصی مانند افزایش تعداد مکث‌های صوتی همراه است.

گفتاردرمانی برای آپراکسی در کودکان 

درمان آپراکسی گفتاری در کودکان با هدف بهبود هماهنگی گفتار انجام می‌شود. بیشتر کودکان مبتلا به آپراکسی گفتاری، سه تا پنج بار در هفته به یک متخصص آسیب شناس گفتاری مراجعه می‌کنند. این متخصصان ممکن است به همکاری با والدین یا سرپرستان کودک نیاز داشته باشند تا مهارت‌های در حال رشد را با کودک تمرین کنند.

گفتاردرمانی برای تاخیرهای گفتاری / فنولوژیکی

یک اختلال گفتاری باعث بروز مشکل در ایجاد صدا می‌شود. صداها را می‌توان جایگزین کرد، حذف کرد، اضافه کرد یا تغییر داد. این خطاها ممکن است درک گفتار افراد را برای شما سخت کند.

کودکان خردسال معمولاً خطاهای گفتاری دارند. به عنوان مثال، به نظر می‌رسد که بسیاری از کودکان خردسال صدای “و” را بجای صدای “ر” (مثلاً “wabbit” برای “rabbit”) تلفظ می‌کنند یا ممکن است برخی صداها را از کلمات جدا کنند مانند حروف “nana” از “banana”. اگر این خطاها با بزرگ شدن کودک برطرف نشوند و ادامه پیدا کنند، کودک ممکن است دچار اختلال گفتاری شود.

یک اختلال فرایند واجی شامل الگوهای خطاهای صوتی است. به عنوان مثال، جایگزین کردن تمام صداهای ایجاد شده در پشت دهان مانند “k” و “g” با صداهایی که در جلوی دهان تلفظ می‌شوند مانند “t” و “d” (به عنوان مثال گفتن “tup” بجای “cup” یا “das “بجای”gas “).

قانون دیگر گفتار این است که برخی از کلمات با دو حرف صامت شروع می‌شوند، مانند broken یا spoon. وقتی کودکان این قانون را رعایت نمی‌کنند و فقط یکی از صداها را می‌گویند (“boken” بجای broken یا “poon” بحای spoon) ، درک شنونده از حرف‌های کودک دشوارتر می‌شود. درست است که این خطاها در کودکانی که تازه حرف زدن را یاد می‌گیرند عادی است، اما با بزرگتر شدن کودک این خطاهای گفتاری انتظار نمی‌رود. اگر کودکی همچنان چنین خطاهایی را در حرف زدن خود نشان دهد، ممکن است دچار اختلال فرایند واجی شود. گفتاردرمانی (لینک به گفتاردرمانی (پاتولوژی گفتار و زبان) بعلت آسیب مغز و اندام های صورت) کمک بزرگی برای بیمارانی است که اختلالات گفتاری دارند.

گفتاردرمانی برای درمان پردازش شنوایی

كودكان مبتلا به APD ممكن است انواع مشکلات شنيداري و مشکلات مرتبط با این موضوع را نشان دهند. به عنوان مثال، ممکن است آن‌ها در درک گفتار در محیط‌های پر سر و صدا، پیروی از دستورالعمل‌ها و تمایز بین صداهای کلمات مشابه (یا گفتن تفاوت بین آن‌ها) مشکل داشته باشند. بعضی اوقات ممکن است طوری رفتار کنند که گویی دچار کم شنوایی هستند و غالبا درخواست می‌کنند که حرف خود را دوباره تکرار کنید. کودکان مبتلا به APD در مدرسه ممکن است در املا، خواندن و درک اطلاعاتی که به صورت شفاهی در کلاس ارائه می‌شود مشکل داشته باشند. در بیشتر موارد، عملکرد این کودکان در کلاس‌هایی که به گوش دادن خیلی نیازی نیست بسیار بهتر است و معمولاً می‌توانند با یک بار گفتن متوجه منظور شما بشوند و کاری که از آن‌ها خواسته‌اید را به طور مستقل انجام دهند. با این حال، درک این موضوع مهم است که این علائم یکسان ممکن است در کودکانی که APD ندارند نیز مشاهده شود. بنابراین، همیشه باید در نظر داشته باشیم که همه مشکلات زبان و یادگیری ناشی از APD نیست و همه موارد APD منجر به مشکلات زبان و یادگیری نمی‌شود. APD را نمی‌توان از چک لیست علائم تشخیص داد. مهم نیست که چه تعداد از علائم APD در کودک وجود داشته باشد، فقط تشخیص دقیق و درست می‌تواند علت اصلی را تعیین کند.

رویکرد تیم چند رشته‌ای برای ارزیابی و درک کاملی از مشکلات کودکان مبتلا به APD بسیار مهم است. بنابراین، معلم یا متخصص آموزشی می‌تواند مشکلات آکادمیک را تشخیص دهد. یک روانشناس ممکن است عملکرد شناختی را در مناطق مختلف ارزیابی کند. یک آسیب شناس زبان گفتار ممکن است زبان، گفتار و قابلیت‌های مرتبط با آن را بررسی کند. و برخی از این متخصصان ممکن است از ابزار آزمایشی استفاده کنند که بتوانند “پردازش شنوایی” یا “درک شنیداری” را نیز در ارزیابی خود داشته باشد، و حتی ممکن است بتوانند “اختلال پردازش شنوایی” کودک را تشخیص دهند. با این وجود دانستن این نکته مهم است که هرچند اطلاعات تیم چندرشته‌ای با ارزش است، اما در درک کلی نقاط قوت و ضعف کودک، هیچ کدام از این ابزارهای آزمایشی مورد استفاده این متخصصان ابزار تشخیصی برای APD نیستند و تشخیص واقعی APD باید توسط متخصص شنوایی سنجی انجام شود.

گفتاردرمانی برای اختلالات رشد اوتیسم / تحریک فراگیر

روانشناسان و روانپزشکان گاهی از اصطلاح “اختلالات گسترده توسعه” و “اختلالات طیف اوتیسم” به اختصار (ASD) استفاده می‌کنند. بدین ترتیب PDD-NOS تشخیصی است كه برای كودكان یا بزرگسالانی كه در طیف اوتیسم قرار دارند انجام می‌گیرد اما معیارهای نوع دیگر ASD مانند اختلال اوتیسم (گاهی اوقات اوتیسم كلاسیك نامیده می‌شود) یا سندرم آسپرگر را كاملاً رعایت نمی‌‍كنند.

PDD-NOS نیز مانند همه اشکال اوتیسم، در ارتباط با طیف گسترده‌ای از توانایی‌های فکری رخ می‌دهد. ویژگی‌های معرف آن چالش‌های مهمی در توسعه اجتماعی و گفتاری است.

آسیب شناسان گفتار و زبان (SLP) نقش اساسی در این زمینه ایفا می‌کنند زیرا مشکلات مهارت‌های اجتماعی و ارتباطات اغلب اولین علائم اوتیسم هستند. در مراحل اولیه ارزیابی باید از آسیب شناسان گفتار و زبان مشورت گرفته شود. تعدادی آزمایش و چک لیست برای ارزیابی کودکان دارای مشکلات رشد وجود دارد. مهمترین اطلاعات از طرف والدین و مراقبان که کودک را خوب می‌شناسند جمع آوری می‌شود و این افراد می‌توانند آسیب شناسان گفتار و زبان و سایرین را با رفتار کودک آشنا کنند.

 گفتاردرمانی برای اختلالات رشد کودک

رشد مهارت‌های ارتباطی از نوزادی، قبل از بیان اولین کلمه آغاز می‌شود. هر گونه مشکل گفتاری یا زبانی احتمالاً می‌تواند در مهارت‌ها و رفتارهای اجتماعی و تحصیلی کودک تأثیر بسزایی داشته باشد. هرچه مشکلات گفتاری و زبانی کودک زودتر شناسایی و درمان شود، احتمال ادامه مشکلات یا بدتر شدن آن کمتر خواهد بود. مداخله زودهنگام گفتار و زبان باعث می‌شود کودکان در خواندن، نوشتن، کار در مدرسه و روابط بین فردی موفق‌تر باشند.

• تولد تا یک سال
• یک تا دو سال
• دو تا سه سال
• سه تا چهار سال
• چهار تا پنج سال

این اطلاعات بطور متوسط سنی را نشان می‌دهند که بیشتر کودکان تک زبان صحبت می‌کنند و نقاط عطف ذکر شده را انجام می‌دهند. کودکان معمولاً تا زمانی که به سن بالا نرسند در هر بازه سنی که باشند، به کلیه موارد یک گروه تسلط ندارند. فقط به این دلیل که کودک شما نتوانسته است یک مهارت را در یک محدوده سنی خاص انجام دهد به این معنا نیست که کودک اختلال دارد. با این حال، اگر به اکثر موارد در یک رده سنی پاسخ مثبت نداده است، از یک متخصص آسیب شناس گفتار و زبان یا متخصص شنوایی سنجی کمک بگیرید.

گفتار درمانی برای دیس آرتری

دیس آرتری یک اختلال گفتار حرکتی است. ماهیچه‌های دهان، صورت و دستگاه تنفسی ممکن است ضعیف شوند، به آرامی حرکت کنند یا بعد از سکته مغزی یا سایر آسیب‌های مغزی اصلا حرکت نکنند. نوع و شدت دیس آرتری بستگی به این دارد که کدام قسمت از سیستم عصبی تحت تأثیر قرار گرفته است.

برخی از دلایل دیس آرتری شامل سکته مغزی، آسیب‌دیدگی سر، فلج مغزی و دیستروفی عضلانی است. هم کودکان و هم بزرگسالان ممکن است دچار دیس آرتر شوند.

بسته به میزان و محل آسیب به سیستم عصبی، گفتاردرمانی برای مبتلایان به دیس آرتری با هر یک از علائم زیر انجام می‌شود:

• لکنت زبان
• صحبت آرام یا زمزمه کردن به سختی
• گفتار آهسته
• سرعت سریع گفتار با کیفیت “پایین”
• محدود بودن حرکت زبان، لب و فک
• آهنگ (ریتم) غیرطبیعی هنگام صحبت
• تغییر در کیفیت صدا (گفتار “تودماغی” یا صدای “گرفته “)
• سرسختی
• تنفس
• افتادگی یا کنترل ضعیف بزاق
• جویدن و مشکل در بلع

گفتاردرمانی برای اختلال زبان بیانی 

اختلال زبان بیانی اختلال ارتباطی است که در آن مشکلاتی با بیان کلامی و کتبی وجود دارد. این یک اختلال زبانی خاص است که در آن کودک قادر است از یک زبان بیانی استفاده کند که از سطح مناسب برای سن ذهنی او پایین‌تر است اما درک زبانی او در حد طبیعی است. ممکن است در واژگان، تولید جملات پیچیده و به خاطر سپردن کلمات مشکلاتی وجود داشته باشد و ممکن است ناهنجاری‌هایی در بیان (گفتار) وجود داشته باشد یا نباشد.

گفتاردرمانی برای حافظه و شناخت

مجموعه‌ای از تمام توانایی‌های ذهنی و فرآیندهای مرتبط با دانش: توجه، حافظه و حافظه کاری، قضاوت و ارزیابی، استدلال و “محاسبه”، حل مسئله و تصمیم گیری، درک و تولید زبان و غیره. شناخت توسط انسان آگاهانه و ناخودآگاه است، واقعی یا انتزاعی، و همچنین بصری (مانند دانش یک زبان) و مفهومی (مانند الگویی از یک زبان). فرآیندهای شناختی از دانش موجود استفاده می‌کنند و دانش جدید ایجاد می‌کنند.

گفتاردرمانی برای اختلال زبان دریافتی 

هنگامی که کودک دچار اختلال زبان دریافتی است، در سطح پیشرفت درک زبان نقص‌های قابل توجهی را نشان می‌دهد. این کمبودها بر نحوه عملکرد کودک از نظر اجتماعی یا تحصیلی تأثیر می‌گذارد. كودكانی كه مشكلات زبان دریافتی دارند، در درک آنچه كه به آن‌ها گفته می‌شود دچار مشکل می‌شوند. بیشتر كودكان مبتلا به اختلال زبان دریافتی دچار اختلال بیان زبانی (مشكل در استفاده از زبان در بیان عقاید) نیز خواهند شد. گفتار درمانی به كودكان مبتلا به اختلال زبان دریافتی و مشکلات آن‌ها با هر یك از موارد زیر كمك می‌كند:

• درک معنی زبان بدن
• دستورالعمل‌های متوالی
• درک سؤالات
• شناسایی اشیاء و تصاویر
• رعایت نوبت هنگام صحبت با دیگران
• درک ترتیب کلمات در یک جمله
• فهمیدن جمع کلمات و زمان افعال
• درک واژگان متناسب با سن و دانش در مورد اشیاء و ترتیب وقایع
• آگاهی از اهداف یا کارکردهای زبان (مثلاً برای به دست آوردن هدف مورد نظر، گفتن یک داستان، سؤال کردن، اظهار نظر کردن)
• دانش در مورد چگونگی استفاده از زبان برای دستیابی به اهداف (به عنوان مثال استفاده مناسب از زبان برای دستیابی به هدف مورد نظر)
• انجام مکالمات مشارکتی (مثلاً دیدگاه گیری و نوبت گیری)

گفتاردرمانی برای روانی کلام 

لکنت زبان بر تسلط گفتار تأثیر می‌گذارد. این مشکل در دوران کودکی شروع می‌شود و در برخی موارد در تمام طول عمر ادامه پیدا می‌کند. این اختلال با اختلال در تولید صداهای گفتاری مشخص می‌شود که به آن “غیرروانی ” نیز می‌گویند. بیشتر افراد هر از گاهی دچار نارسایی‌های مختصری می‌شوند. به عنوان مثال، برخی از کلمات تکرار می‌شوند و قبل از برخی کلمات “ام” یا “آه” گفته می‌شود. این موارد لزوماً مشکل محسوب نمی‌شوند اما زمانی که فرد تعداد زیادی از این موارد را تولید می‌کند، می‌تواند ارتباط را مختل کند. برای بعضی از افراد، مشکلات ارتباطی فقط در طی فعالیت‌های خاص رخ می‌دهد مثلاً صحبت از طریق تلفن یا صحبت در گروه‌های بزرگ. با این حال، برای اکثر افراد، مشکلات ارتباطی در میان برخی از فعالیت‌ها در خانه، مدرسه یا محل کار وجود دارد. برخی افراد ممکن است مشارکت خود را در فعالیت‌های خاص محدود کنند. چنین “محدودیت‌های مشارکتی” اغلب به این دلیل رخ می‌دهد که شخص نگران نحوه واکنش دیگران به گفتار نامفهوم خودش است. افراد دیگر ممکن است سعی کنند با تغییر دادن کلمات در جمله خود (دور زدن) ، وانمود کنند فراموش می‌کنند که می‌خواستند چه بگویند یا کمتر صحبت کنند و از این طریق لکنت خود را پنهان کنند. افراد دیگر ممکن است تصور کنند که به دلیل لکنت زبان از شرکت در فعالیت‌های خاص محروم هستند. واضح است که تأثیر لکنت زبان در زندگی روزمره می‌تواند تحت تأثیر نحوه واکنش فرد و دیگران در برابر این اختلال باشد.

گفتاردرمانی برای تأخیر در حرکت دهانی 

مهارت‌های حرکتی دهان و دندان شامل حرکات لب، فک، زبان و گونه‌ها است. این ماهیچه‌ها برای خوردن، نوشیدن و گفتار مهم هستند. نمونه‌هایی از فعالیت‌های حرکتی دهان و دندان شامل نوشیدن با یک نی، جویدن و دمیدن در شیپور اسباب بازی است. کودکانی که در این زمینه مشکل دارند ممکن است در تحمل بافت‌های مختلف غذایی، نوشیدن با فنجان، مسواک زدن دندان با مشکل مواجه شوند و ممکن است دهان خود را با غذای بیش از حد پر کنند.

گفتاردرمانی برای زبان عمل‌گرایی اجتماعی 

فردی که دارای مشکلات عملی است ممکن است: در حین مکالمات چیزهای نامناسب یا نامربوطی بگوید، داستان‌ها را به روشی ناهماهنگ بگوید یا تنوع بسیار کمی در استفاده از زبان داشته باشد. این مسئله برای کودکانی که فقط در موارد معینی دچار مشکلات عملی هستند، عادی است. اما اگر این مشکلات در استفاده از زبان اجتماعی اغلب اتفاق می‌افتد و با توجه به سن کودک نامناسب به نظر می‌رسد، ممکن است یک اختلال عمل‌گرایی وجود داشته باشد. اختلالات عمل‌گرایی اغلب با سایر مشکلات زبان مانند توسعه واژگان یا گرامر همراه است. مشکلات عمل‌گرایی می‌تواند پذیرش اجتماعی فرد را پایین بیاورد. همسن و سالان کودک ممکن است از مکالمه با فردی که دارای یک اختلال عمل‌گرایی است، خودداری کنند.

درمان پیش آمدگی زبان 

پیش آمدگی زبان (بلع “معکوس” یا “نابالغ” نیز خوانده می‌شود) نام‌ رایجی است که به عدم تعادل عضلانی دهانی و روانی داده می‌شود. این مشکل یک الگوی رفتاری انسانی است که در آن زبان در اثر بلع، گفتار و در حالی که زبان در حال استراحت است از لثه های جلویی بیرون می‌زند. تقریباً همه كودكان دارای الگوی بلعیدن دچار پیش آمدگی زبان هستند اما در سن 6 سالگی یا بیشتر، این مشکل به طور خودکار به الگوی بلع طبیعی تغییر پیدا می‌کند. برای اصلاح پیش آمدگی، آسیب شناسان گفتار تمریناتی را طراحی می‌کنند که یک الگوی طبیعی بلع و همچنین تولید صحیح گفتار را ایجاد کنند. در جلسه ارزیابی به بیمار آزمایشات بلع و گفتارداده می‌شود.